Od początku XVIII wieku w związku ze wzrostem ludności i rosnącym zapotrzebowaniem na żywność, w całej Europie następuje szybki postęp w rozwoju mechanizacji wielu procesów wytwórczych mających zastosowanie również w rolnictwie. Wiele czynności wykonywanych ręcznie siłą rąk ludzkich są coraz częściej robione przy pomocy prostych jeszcze maszyn napędzanych najczęściej z wykorzystaniem siły wiatru i siły spadku wody. Również na dzisiejszych naszych terenach w znacznej ilości są budowane młyny, tartaki i krosna tkackie wykorzystujące ten i dzisiaj coraz potrzebniejszy rodzaj energii napędowej.
Na terenie dzisiejszych Osin, prawdopodobnie w drugiej połowie XVIII wieku zostaje wybudowany młyn wodny zlokalizowany według dziewiętnastowiecznej mapy przed istniejącymi jeszcze groblami piętrzącymi wodę w dwóch dużych stawach z potoku spływającego z wzniesień czyżowickich, przy którym wzdłuż dzisiejszej ul. Gen. Sikorskiego i ul. Kolejowej było zlokalizowanych kilkadziesiąt zagród chłopskich tworzących przysiółek Gorzyc – Osiny. Właścicielami młyna była prawdopodobnie rodzina Juzków, majętnych chłopów z pobliskiej Bełsznicy do której teren po wspomnianych stawach rozciągających się na blisko kilometrowej długości należał do lat 90-tych XX wieku. Na terenie Osin od końca XIX wieku do czasu elektryfikacji Osin (1925r.) istniały dwa młyny wiatrowe, (tzw. szrotowniki). Jeden wcześniejszy należał do znanej rodziny Klapuchów z Osin z której wywodzi się dwóch księży, (bardziej znany to ks. dr. Prof. Klapuch, zmarł w 2006r. w Czyżowicach), drugi młyn wiatrowy wybudował w 1923r. Stolarz Konstanty Ciuraj przy swoim domu (dzisiejsza posesja Państwa Małgorzaty i Antoniego Mików, przy ul. 7 Kwietnia 8).
Opracowanie: Henryk Tomala